आमचा एक विषाणू दिवस

२५ एप्रिल १९९९.
संध्याकाळी ६/७ च्या दरम्यान मी माझ्या संगणकावर DOS मध्ये विषाणूविरोधी संरक्षणाची संहिता चालवत होतो. का माहित नाही पण माझ्या संगणकावर विंडोजवर ते चालत नव्हते. त्यात त्याला C ड्राईव्ह मध्ये काही विषाणू मिळाले. ते मी काढून टाकले. पण D ड्राईव्ह तपासता आली नाही. कारण ती संकुचित होती(compressed). तेव्हा विषाणू मिळणे म्हणजे खास काही वाटत नव्हते.
२६ एप्रिल १९९९.
मी सकाळी झोपलो होतो. ७:३० किंवा ८ च्या दरम्यान स्नेहांशू मला उठवायला आला. "ए, चल ना." "थांब रे जरा.", मी आपला उठायच्या मनस्थितीत नव्हतो.
५/१० मिनिटानी अमीत आला. त्याला स्नेहांशू म्हणाला "संगणक चालू होत नाही." आता संगणक चालू होत नाही म्हटल्यावर माझी झोप उडाली. मी ताडकन उठून बसलो. स्नेहांशू म्हणाला, "संगणक बूट होत नाही आहे". आम्ही तडकाफडकी त्याच्या खोलीवर गेलो (वरच्याच मजल्यावर).
अमीतचा संगणकही स्नेहांशूच्याच खोलीत होता. दोघांचेही संगणक चालू होत नव्हते. संगणकांवर संदेश: Please insert the boot disk. आमच्याकडील bootable फ्लॉपीने संगणक सुरू करून बघितले तर हार्ड डिस्क एकदम साफ. अगदी नवी कोरी असते तशी. मग एका संगणकावर विंडोज टाकले. आवश्यक सॉफ्टवेयर टाकले. काय करणार, त्यांचे प्रोजेक्ट चे काम बाकी होते, परिक्षा होती पुढे. त्यात एक (कुठली/कोणाची ते आठवत नाही) हार्ड डिस्क तपासली तर कळले की एक विषाणू आहे. त्याची माहिती काढली तर कळले, तो होता Win-CIH विषाणू. २६ एप्रिलला कार्यरत होतो. त्यानेच त्या हार्ड डिस्कला पूर्ण चाटून पुसून साफ केले होते.
मग काय... दवंडी पिटविली वसतीगृहात. आजच्या दिवसात संगणक चालू करू नका. (तारीख बदलणे म्हणजे संगणक चालू करावा लागेल.) जो कोणी संगणक असलेला आमच्या ओळखीचा होता त्या प्रत्येकाला सांगितले. संतोष म्हणाला,"मी बाहेर जातो आहे. कोणाला काही संदेश द्यायचा असेल तर सांगा". आमचा काय एकच संदेश, ’संगणक चालू नका करू. हार्ड डिस्क घेऊन आमच्याकडे पाठव.’ कारण ज्या विषाणूविरोधी संरक्षण संहितेने तो विषाणू पकडला होता त्याची सीडी आमच्याकडे होती. इतर कोणाकडे असेल तर त्याची माहिती आम्हाला नव्हती.
थोड्या वेळाने सुमीत आपल्या संगणकाची हार्ड डिस्क घेऊन आला. सुमीत कॉलेजच्या वसतीगृहापासून थोड्या अंतरावरील एका खासगी वसतिगृहात राहत होता. संतोषने संदेश दिल्यावर तो आमच्याकडे आला होता. तो म्हणाला, "रात्री मी संगणक चालू केला. तेव्हापासून गालावर हात ठेवून बसलो होतो". म्हणजे सुमित आमच्यातील सर्वात पहिला बकरा होता तर.
वसतीगृहातील इतर मुलेही आमच्याकडून माहिती घेत होते. आम्ही आपली एक सूचना दारावर लावली.
"येथे संगणक विषाणू काढला जाईल. प्रत्येक फाईलचा १ रू".
तोपर्यंत बहुधा आम्ही २/३ हार्ड डिस्क जमा केल्या होत्या पैसे कमावण्याकरीता ;) (हे गमतीत. कारण सर्व आपलेच मित्र तर त्यांचे काम ही करावे लागेलच ना)
चर्चेतून आम्हाला ह्यामागील कारण कळले. आम्ही सगळे खेळ/छायाचित्रे/सॉफ्ट्वेअर देण्यासाठी सरळ हार्ड डिस्कच इकडे तिकडे फिरवत होतो. त्यातच कुठल्या तरी एकातून तो विषाणू आला असेल. कोण होता तो पापी काय माहित.;) पण आता सर्व झाल्यावर काय करणार, कोणाला काय म्हणणार? चुकी आमचीही होतीच.
ह्या गोंधळात मुफद्दल आला स्नेहांशूच्या खोलीवर. तो म्हणाला की मी ही हार्ड डिस्क घेऊन येतो. आधीच २/३ हार्ड डिस्क होत्या रांगेत. म्हणून आम्ही त्याला ती सीडी दिली आणि सांगितले की हे हे सॉफ़्टवेयर टाकून विषाणू काढून टाकता येईल. तो सीडी घेऊन गेला. बोलता बोलता ध्यानात आले की मुफद्दलने जर का संगणक चालू केला तर?.....
मी आणि एकजण लगेच त्याच्या खोलीवर गेलो धावत, ओरडत. तिकडे गेल्यावर कळले, त्याने ही संगणक चालू केला होता. पण तो चालू नाही झाला. आमच्या संगणकावर काही संदेश तरी येत होते. त्याचा संगणक बिलकूल सुरू नाही झाला. आता काय करावे. पुढे काही दिवसांनी कळले त्या बिचाऱ्याच्या संगणकाचा BIOS उडाला होता. ह्यालाच म्हणतात का स्वत:च्या पायावर कुहाड मारून घेणे?
आता राहिला माझा संगणक. संध्याकाळी मला आठवले की काल मला तो वायरस दिसला होता. मी तो C मधून काढला ही होता. त्यामुळे मला जास्त भीती वाटत नव्हती. पण माझा संगणकही सुरू झाला नाही. मनात शंकेची पाल चुकचुकली. माझ्या संगणकाची हार्डडिस्क अमितच्या संगणकावर लावून बघितली. ती ही मस्त चकचकीत फळ्यासारखी होती. कोरी करकरीत. ह्याचा अर्थ माझा संगणक ही आज दिवसभरात सुरू झाला होता आणि दुसऱ्या ड्राईव्हमध्ये असणाऱ्या विषाणूने माझ्या हार्डडिस्कचा केक कापून आपला वाढदिवस साजरा केला होता.
चला, आम्ही ही पुन्हा सुरुवातीपासून सर्व सॉफ्टवेयर टाकण्यास सुरुवात केली.
अजून ही एका फ्लॉपीमध्ये तो विषाणू मी साठवून ठेवला आहे. कोणास पाहिजे असेल तर संपर्क साधावा. :)